کاشتن اطلاعات درگفتگو

وقتی منظور نویسنده ازگفتتگو نه صحبت ،بلکه نهال اطلاعات باشد،گفتگو دیگرباورکردنی نخواهد بوئد.چراکه خوانند به جای اینکه صحبت اشخاص رابشنود،اطلاعات رامی بیند.

مثال:زن وشوهر دراتاق نشیمن هستند.شوهرمضطرب استومی خواهد اعتراف وحشتناکی بکند.دستهایش رابه هم می فشردومی گوید:

«سوزان من می خواهم اعتراف وحشتناکی بکنم.ماهفده سال وسه ماه است که باهم ازدواج کرده ایم وسه تابچه داریم:نی تان،ویل ومارتا؛وهمه بدهی خانه ی مان راکه دوحمام ودو گاراژ دارد وسه خوابه ومثل خانه های ویلایی است پرداخته ایم وفقط  8956دلار دیگر مانده .می خواهم بگویم که من سال هاست به تو نگفته ام که میخواره هستم.»

مشخص است که نویسنده اطلاعات رادرگفتگوی بالا کاشته است زن بیشترآن ها رامی داندوطبعا خواننده نیز باید بداند.این اطلاعات پس زمینه ی داستان راباید با شیوه ها یا شگرد های دیگری که چندان مشخص نیست به خواننده داد.معمولاً پس ازاین،قبل ازاینکه سوزان صحبت کند،یکی،دو خط توصیف می آید:

مثال:سوزان دستی به پیشانی اش می کشد وازسربیچارگی آهی می کشد:

«بنجامین،می دانی که وقتی مادرآن مجلس رقص همدیگر رادیدیم ومن دسته گل اهدایی تورا که دوتاگل رزویک میخک سفیدداشت ،به لباسم زده بودم،می خواستم پستار شوم اما به خاطر ازدواج با توازآرزوهایم گذشتم.من لوتری فاندامنتالیست بودم وباید ازتواطاعت می کردم.الان سال هاست می دانم میخواره هستی.»

محتوای گفتگو ها باید مستقیما مربوط به موضوع صحبت باشد.البته می شود درآن به گذشته هم اشاره کرداما به طور مختصر.درگفتگوی بال مطالب مربوط به گذشته یواشکی درگفتگو گنجانده شده است،چون آنقدر مهم نیست  که کل صحنه یاتجدید خاطره طولانی را توجیه کند.ار مطالب مربوط به گذشته رادرگفتگوی حال ،بیش از حد برجسته کنیم،گفتگوی حال بی اعتبار می شود.واگرگفتگوی شخصیت هابی اعتبار شود،دیگر خود شخصیت ها باور کردنی نخواهد بود.